Z raportu Global Talent Competitivness Index przygotowanego przez firmę doradztwa personalnego Adecco wynika, że pod względem atrakcyjności zatrudnienia Polska zajmuje 38 miejsce na 118 przebadanych krajów.
Oznacza to, że można u nas dostać pracę na dobrych warunkach, jednak firmy z 37 państw, które znalazły się nad nami, są w stanie bez problemu podbić ofertę.
Anna Wicha, Dyrektor Generalny Adecco Poland przekonuje, że 38 pozycja to całkiem niezły wynik. - Dobrobyt budujemy nie od kilkuset lat, jak Francja, Szwajcaria czy Wielka Brytania, lecz dopiero od przemiany ustrojowej niecałe 30 lat temu. W czasie, gdy w Polsce wybuchło Powstanie Styczniowe, Londyńczycy już od 10 dni mogli jeździć pierwszą linią metra.
Na tle Europy Polska plasuje się poniżej średniej
W swojej grupie, składającej się z 12 państw o podobnym potencjale wypadamy lepiej niż Rumunia, Bułgaria, Chorwacja, i Węgry, a nawet niż Grecja i Włochy.
- Jest to o tyle imponujący wynik, że dwa ostanie wymienione kraje miały do niedawna znacznie silniejsze gospodarki i oferowały lepsze warunki życia – wskazuje Wicha.
Niewiele lepszy wynik osiągnęła Hiszpania, Słowacja, Słowenia i Portugalia. Prymusem grupy były Czechy z wynikiem ponad 60 punktów w indeksie. Raport wskazał także, że najsłabszą stroną Polski w porównaniu do europejskich prymusów jest zdolność przyciągania talentów, co poniekąd przekłada się na ograniczoną dostępność ludzi o
talentach wysokiego poziomu na rynku pracy (menedżerowie i wyższa kadra zarządzająca).
Najlepiej pracować w Szwajcarii
Światowymi liderami zestawienia są Szwajcaria i Singapur. Wielka Brytania zajęła trzecie miejsce, a USA czwarte.
- Indeks wskazał, że mamy wielu wykształconych pracowników średniego szczebla, jednak brakuje nam ludzi, którzy wykorzystają ich umiejętności i energię jako liderzy i innowatorzy – mówi Anna Wicha – Aby stawić czoło tym przeciwnościom powinniśmy patrzeć nie tylko na światowych liderów takich jak Singapur, Szwajcaria czy Wielka Brytania, ale także na naszego południowego sąsiada. Praga może wiele nauczyć Polskę w kwestii budowania atrakcyjnego środowiska rozwoju dla utalentowanych pracowników – podsumowała Anna Wicha.
Gość: jugo
Oceniono 23 razy 23
witam,
Szkoda, że nie napisał i nie zdiagnozował Pan tzw. polskiej szkoły zarządzania to jest punkt od, którego uważam, że powinien Pan wyjść.
Ja jestem menadżerem w pewnej dużej polskiej (co jest ważne) korporacji, gdzie od lat nie liczy się pracownik (chociaż nie ma mobingu luźny flow). Pracownika się zatrudnia na umowę, płaci beznadziejnie (kierownicy mają nieco lepiej niż specjaliści), premie ucina się z byle powodu (jest uznaniowa więc powodem może być data w kalendarzu), podstawowym hasłem głoszonym przez zarząd "nie ten to następny".
Nic się nie zmienia od lat średnia rotacja r/r to 60% zespołu tzn. że w ciągu 2 lat wymieniłem cały zespół z kawałkiem. Na pytanie mojego szefa dlaczego ludzie odchodzą?, mam te same odpowiedzi:
brak możliwości rozwoju (nauka języków, szkolenia)
iluzoryczne możliwości awansu (brak jasnej struktury, precyzyjnej ścieżki kariery)
niskie wynagrodzenia, mimo wysokich oczekiwań pracodawcy, wyższe wykształcenie, doświadczenie, znajomość angielskiego lub niemieckiego na poziomie min. B1 (potwierdzone)
są oczywiście w firmie benefity tj. multisport, czy opieka zdrowotna ale poza tym nic!
Kadra menadżerska zmienia się także co 2-3 lata, ponieważ każda nawet nieduża innowacja (właściwie próba) to droga przez mękę, dziesiątki stron i godzin analiz regulacji, uzasadnień, spotkań, potem komitety ilość nie do ogarnięcia, jak już to przejdziemy to mamy kolejkę IT standardowy czas oczekiwania od 6 do 12 miesięcy potem realizacja i wdrożenie całość około 3 lat. Nie liczni zaczynają i kończą projekty, które zaczęli (po drodze także wykrusza się ktoś z zepołu roboczego albo zwalnia się PM i od początku).
Dla przykładu prozaiczne przekopiowanie 2 wierszy kodu w tym samym skrypcie z miejsca a do miejsca b czekam już 8 miesięcy (tylko po to aby pracownik mógł zaklikać flagę w innym miejscu niż obecnie).
Niestety polscy pracodawcy (pracowałem w Niemczech więc mam porównanie), zarządzający (mam doświadczenia z zatrudniającymi powyżej 500 osób) nie mają pojęcia o zarządzaniu menadżerami średniego szczebla.
Kierownicy, dyrektorzy (w zależności od struktury) po kilku latach takich podchodów i przepychanek nie mają ochoty na takie zabawy więc się wycofują (idą gdzieś indziej w nadziei, że będzie lepiej) i albo wkomponowują się w strukturę i robią się przeźroczyści (częściej spotykane ze względu na kredyty, dzieci, żony itp.).
Duża część także wypala się i szuka chałupy na wsi, hoduje kozy, lepi garnki i stara się zapomnieć, że uczestniczyła w takim cyrku.
z pozdrowieniami